پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

نظم و تغییر، دو روی سکه واقعیت اجتماعی اند. تغییر، زمانی اتفاق میافتد که ما به‌دنبال جانشینی نظمی به‌جای نظمی دیگر هستیم. نظم و تغییر برساخته کنش پیوسته آدم ها در واحدهای کنشگری است.اگر زنان دارای مطالبات جنسیتی هستند به دلیل هم‌کنشی بین آنهاست و جامعه در گرو همین روال کنش متقابل نمادی به وجود می‌آید که پیوسته شده است. زنان در گذار هم‌کنشی، جامعه‌شان را می‌آفرینند که خواهان نظم یا تغییر قاعده مند و مطالبه گری می شوند و این جامعه به نوبۀ خود در شبکه ارتباط و هم کنشی‌ها، افراد را به‌عنوان موجوداتی انسانی می ‌آفریند. پس جامعه و مردم هیچ‌کدام بدون یکدیگر نمی‌توانند وجود داشته باشند و متضمن یکدیگرند.

«زنان نامریی» کتابی است از کارولین کریادو پرث، منظور نویسنده از این عنوان این است که در نظام جهانی موجود ساختارها بر مبنای «نادیده گرفتن» جنس زن تنظیم شده‌اند. یعنی در ذهن جهان معاصر زنان هستند ولی انگار نیستند.

یکی از گله‌های رایج مردان از زنان این است که هیچ‌وقت گوشی‌شان را جواب نمی‌دهند. زن‌ها گوشی‌شان را ته کیفشان می‌اندازند و اگر با آن‌ها کاری داشته باشی، صد بار هم که زنگ بزنی، متوجه نمی‌شوند. اما بیایید از مسیر دیگری هم به این مسئله نگاه کنیم: لباس‌های زنانه جیب ندارند، و گوشی‌های جدید بزرگ‌تر از آنند که زنان بتوانند آن‌ها را در دست نگه دارند. در واقع، آن‌ها «مجبورند» گوشی‌شان را در کیفشان بگذارند. کتابی جدید با چنین مثال‌های ساده‌ای نشان می‌دهد چطور زنان در جامعه نادیده‌ گرفته می‌شوند.

زنانی که در مقابل افیون دست‌های خود را به نشانه تسلیم بالا برده‌اند، زنان نامرئی هستند که همچون چینی ترک خورده‌اند و معلوم نیست چه تعداد از زنانی که در نشئگی شامگاه و خماری بامداد زندگی می‌کنند، شانس درمان دارند.